Geweldig, natuurlijk, de éérste oorspronkelijk Nederlandstalige jeugdroman over de Arabische Lente. Misschien wel de eerste jeugdroman over dit onderwerp ter wereld? In
Dansen tussen golven traangas vertelt Midden-Oostendeskundige
Monique Samuel over haar vaderland Egypte, waar vier jongeren elk op hun eigen manier betrokken raken bij de revolutie van 2011. Mohammed moet het kruidenierszaakje van zijn vader overnemen, maar wil liever dansen. Zijn beste vriend (of meer dan dat?) Abdelrahman wordt steeds geloviger en wil iets gaan doen aan de corruptie in zijn land. De christelijke Samya is verliefd op Mohammed. Maar ja, die is dus moslim. Layla, Mohammeds zus, is net begonnen met bloggen, maar wil liever de straat op. Kan ze vergeten, want ze is een meisje. Door Samuels deskundigheid en persoonlijke betrokkenheid voelt het verhaal meteen dichtbij. De details kloppen. We lezen van binnenuit en door jonge ogen over wat er gebeurt in het Midden-Oosten en dat maakt best indruk. Best. Want wat jammer dat Samuel bij al dat nieuws zo'n voorspelbare, obligate vorm kiest. Het is alsof Thea Beckman naar Caïro is gevlogen en het kunstje dat ze zo vaak in de Middeleeuwen deed ('ik ben jong en ik wil wat, maar mag niet van mijn vader') verplaatst naar het Egypte van vandaag. Van die schematische jongeren in schematische situaties waar we wel van móeten houden, want ze willen vrij zijn, net als wij. En dat is, zelfs als je voor jongeren schrijft, een te gemakkelijke vertelstrategie om écht te raken.
