Weekgreep #18-26: Zo kreeg Midas ezelsoren, Lezen is voor losers, alledaagse knusheid bij de Egyptenaren, Een lied dat alleen ik kan horen, De Lantaarnaansteker van Aline Sax en Ann de Bode

Maria van Donkelaar en Sylvia Weve Zo kreeg Midas ezelsoren

De kapper van koning Midas, die zo graag wil vertellen van de ezelsoren van zijn rijkste klant, dat hij hij het in een gat in de grond schreeuwt. Het blijft een van de heerlijkste verhalen uit de Griekse mythologie, maakt het meeste indruk als je het als kind voor het eerst hoort en is dus onmisbaar bij de literaire opvoeding. Maria van Donkelaar, die eerder al op dezelfde manier fabels op rijm zette, zette zich nu aan een Ovidius-bewerking. Prachtig geïllustreerd door Sylvia Weve, vooral de uitbundige, labyrinten tekenende Daedalos. Ook al zo'n onvergetelijk verhaal. Ik vind het wel jammer dat de tekeningen zo'n hoofdrol gekregen hebben dat de wat iel gedrukte tekst bijna niet te vinden is. Wat wel raar is in een boek van dit formaat.

Beth Bacon Lezen is voor losers!

Ja, da's lachen natuurlijk. Iemand laten lezen dat lezen voor losers is. Maar het is een serieus probleem: juffen, meesters en ook ouders die kinderen verplicht met een wekker ernaast twintig minuten laten lezen. Kansloos. Kun je echt voor de rest van je leven vergeten. Er is meer in het leven dan lezen. Echt. Dit boek helpt je in elk geval met veel ironie en ENORME letters door die twintig minuten heen. Gewoon doen alsof. En misschien vind je het wel zo leuk, dat je - in elk geval dít boek, toch gaat lezen.

Suzan Boshouwers & Veronica Nahmias De Egyptenaren

De tekeningen en het kleurgebruik in de Willewete-serie zijn mij wat te plat, toch heeft deze aflevering van de serie wel wat. De gemoedelijke, alledaagse sfeer van badderen en samen wat eten en een knusse poes op de voorkant is wel wat anders dan zwoegende Egyptenaren waar de zweep overheen gaat die je normaal te zien krijgt in dit soort boeken. Alsof ze in die tijd geen dagelijks leven hadden en alleen maar aan het stressen waren op die piramides. Zo aangenaam toegankelijk zouden meer informatieve geschiedenisboeken mogen zijn.

Barry Jonsberg Een lied dat alleen ik kan horen

Vertalingen van Annelies Jorna zijn altijd om in de gaten te houden en hier is er weer een. Rob Fitzgerald heeft paniekaanvallen met kots en zo. En hij is verliefd. En iemand daagt hem uit om de aandacht van het meisje te trekken door mee te doen aan een talentenjacht. Geen fijne combinatie. Of het moet zijn: om erover te lezen natuurlijk. Vol hyperbolen, overdrijvingen, onsmakelijke details, vlinders in de buik en een maffe opa waarvan elke zin vol met 'bliep' is gezet, en niet omdat hij een robot is.

Aline Sax en Ann De Bode De lantaarnaansteker

Om mee in de kerststemming te komen zonder Angelsaksisch gedoe. In een winter zoals wij die niet meer meemaken, in een tijd dat straatverlichting nog niet door een computer werd aangezet, loopt de lantaarnaansteker op stelten door de stad om 'een spoor van licht' na te laten. Terwijl hij dat doet kijkt hij de huizen binnen. Hij ziet eenzame mensen - een jonge vrouw, een vreemdeling die niemand verstaat, een meisje dat op haar vader wacht, een kinderloos stel - en bedenkt een plan.