Weekgreep #1934

163. Humberto Tan en Judith van den Hoek Pirouette in Paramaribo

Humberto Tan heeft zijn vrije tijd na het vertrek bij RTL4 goed besteed en een kinderboek geschreven. Gerda wil professioneel danseres worden, maar dat kan in Paramaribo niet. Ze vertrekt naar Den Haag om op het conservatorium te gaan. Dat blijkt niet zo gemakkelijk, want ze mist haar familie en haar land. Smaakvol geïllustreerd door modetekenares Judith van den Hoek. 10+


162. Rindert Kromhout en Hugo van Look Kom maar bij mij

Interessant concept van uitgeverij Zwijsen, naar eigen zeggen goed voor tachtig procent van het leesonderwijs in Nederland. Het idee is simpel: maak een groepje en geef ieder kind een rol. Kind voor kind laten voorlezen in de klas en de rest daarnaar laten luisteren is dé manier om kinderen een grondige hekel aan lezen te geven (de goede lezers ergeren zich groen en geel, de slechte lezers worden daar alleen maar in bevestigd) maar misschien brengt deze veelbelovende reeks Toneellezen daar wel verandering in. 7+

161. Andy Griffiths en Terry Denton Ontzettend irritant

Het werd tijd dat Andy Griffiths en Terry Denton van de Waanzinnige boomhut met inmiddels ontzettend veel verdiepingen eens wat anders gingen doen. Het resultaat is er nu en doet de titel eer aan. Bent of kent u een irritant kind? Het kan altijd erger. Met vliegen, kabouters en heel veel onzinnige dilemma's. Ik zou dit niet aanraden als achterbankliteratuur. Dat loopt niet goed af. Vertaald door Edward van de Vendel. 8+

160. Anna Woltz en Maartje Kuiper Haaientanden

Zonder twijfel een van de beste kinderboekenweekgeschenken van deze eeuw. Niet omdat eerdere auteurs het er veel minder goed vanaf brachten, we zijn wat dat betreft de afgelopen jaren absoluut verwend, maar omdat Woltz zo'n goede balans weet te vinden tussen voor kinderen te bevatten diepgang en ironie, mooie zinnen en een spannend verhaal met een kop en een staart. Lef ook om dit ontroerende onderwerp in deze feestweek toch aan te durven. De elfjarige Atlanta daagt zichzelf uit om, zonder dat haar ouders het weten, om het IJsselmeer heen te fietsen. Ze weet dat de wereld niet zo werkt, maar toch hoopt ze daarmee het noodlot af te wenden. De knappe Finley, waar ze al op de eerste bladzij tegenaan fietst, is minder goed voorbereid dan zij op pad gegaan en heeft geen enkel doel behalve zijn moeder kwetsen. Hij gooit alles in het honderd. Het valt te hopen dat dit hartversterkende verhaal, maar dan graag nog een paar hoofdstukken langer, gauw tussen een wat steviger kaft in de winkel ligt. 10+

159. Toon Tellegen en Carll Cneut De vuurzeevlieg

Kon het omslag nóg somberder? Toon Tellegen, een van de meest gewaardeerde en bekroonde auteurs uit de jaren negentig van de vorige eeuw, was altijd al meer geliefd bij volwassenen en jongeren. Dat komt natuurlijk niet in de eerste plaats door de illustraties, maar ze zullen daar zeker aan bij hebben gedragen. Tellegen heeft met een hoop verschillende kunstenaars samengewerkt, maar de meesten daarvan leverden net als het pocketformaat van de boekjes niet het gewenste imago van dierenverhalen voor kinderen. Er zitten zeker verhalen tussen die voor kinderen geschikt zijn, mijn favorieten: de olifant die uit de boom blijft vallen en de beer die over een taart droomt en zijn bed opeet. Maar die moet je wel zoeken tussen existentialistische, deprimerende anekdotes over een veerman die zonder reden zijn passagiers overboord zet en een depressieve eekhoorn, die zich afvraagt of de niet aflatende regen een gezicht heeft. Verhalen, bij voorkeur, zonder conclusie of clou. Pas in 2014 deed zijn uitgever de geniale, maar wel erg late, zet om een interessante selectie uit zijn verhalen echt als voorleesboek uit te geven: Is er dan niemand boos? De titel alleen al was een succes, maar ook de plaatjes van woedende dieren, of dieren die dat probeerden te zijn, hadden eindelijk eens een keer een wegdroomfactor. Nu verschijnt er weer een Tellegen in dat fijne formaat. Maar waarom met een illustrator die het lichtknopje altijd kwijt lijkt te zijn?