204. Roberto Innocenti en Christophe Gallaz Rose Blanche
Dit prentenboek is eigenlijk té treurig om voor te lezen. Het Duitse meisje Rose Blanche - ongebruikelijke naam overigens, die niet wordt verklaard - ziet vrachtwagens met hakenkruizen de stad uittrekken. Dan volgt een grimmige winter, waarin iedereen vermagert behalve de dikke burgemeester. Als ze een ontsnapt jongetje teruggebracht ziet worden naar een legervrachtwagen, volgt ze die tot in het bos. Daar doet ze een afgrijselijke ontdekking. De Italiaanse illustrator Roberto Innocenti liet met klassiekers als
De notenkraker en
Pinocchio al zien duizelingwekkende foto-realistische decors en mensen te kunnen maken. In recenter werk, zoals
Mijn Clementine, over een vrachtschip, toont hij dat
die ietwat nostalgische stijl het ook heel goed doet in het nabije verleden. 8+
203. Frau Isa en Maria Isabel Sánchez Vegara Marie Curie
Wat een leuke serie is dit toch:
Van klein tot groots. Dit is alweer de vijfde aflevering en dit keer lezen of horen we over Marie Curie, die goed kon leren maar in Polen niet mocht studeren en dat dus maar in Parijs ging doen. Ze won niet alleen als eerste vrouw een Nobelprijs, ze won er als enige vrouw ooit twee. Iets wat overigens onder mannen ook bijzonder is. Ze maakte zich sterk voor meisjesonderwijs (met succes, haar dochter won ook een Nobelprijs) en meer in het algemeen voor kennis in de strijd tegen angst. In de Eerste Wereldoorlog maakte de medische wetenschap mede dankzij haar röntgenapparaat grote sprongen. 6+
202. Miriam Bruijstens en Iris Boter Het zout uit je ogen
Mooi uitgeven en subtiel geïllustreerd boekje om een tijdje bij te dragen, als je met liefde bezig bent. De gedichten van Miriam Bruijstens zijn niet altijd even hoogdravend en leunen wel erg veel op zee en zout, maar bevatten hier en daar een taalvondst die bijblijft. Prettig is de afwisseling tussen poëzie en ultrakorte verhalen. Alles komt aan de orde, van eerste erotiek tot moeten missen. Sterk is: de hoofdpersoon valt niet per se op jongens en heeft de ene keer beter dan de andere in de gaten wat er gaande is.'Ik heb een stijve', fluisterde Frank. 'Ik ook', gokte Hanna. 16+
201. Tjibbe Veldkamp en Kees de Boer Agent en boef en de grap van boef-baard
Leuker leren lezen dan met Agent en Boef wordt het niet. Boef wil piraat worden, Agent heeft het te druk met de was. Daardoor heeft hij niet in de gaten dat Boef ontsnapt op een golf water. Daarna moet Agent een wel heel ingewikkelde list verzinnen om Boef te vangen. Voorlezen, desnoods om en om, ook goed. Het zou het lezen niet dienen, maar de rijke en zeldzaam dynamische prenten van Kees de Boer en de vernuftige plots van Veldkamp smeken om animatie. 6+
200. Neil deGrasse Tyson en Gregory Mone Sterrenkunde voor jonge mensen met haast
Voor jonge mensen met haast is dit relatief dunne boekje nog best dik, maar het is inderdaad een veel vlottere kennismaking met het immense heelal dan het veel dikkere,
overigens briljante,
Het mysterie van niks en oneindig veel snot. Aantrekkelijk: de auteur is zelf astrofysicus en vertelt inspirerend en geestig over zijn vak (hij en zijn collega's zingen 'Fijne baan om de zon voor jou...' op elkaars verjaardag) en trekt na heel veel weetjes wat kosmische conclusies, die nederig stemmen. 10+
199. Sjoerd Kuyper en diverse illustratoren Aladdin
In Istanboel loopt de zestienjarige Aladdin, vaderloos en met zijn arme moeder naar de grote stad getrokken, zich te ergeren aan dikke Amerikaanse toeristen. Hij probeert geen zakken te rollen, zoals zijn moeder hem geleerd heeft, en droomt van de tijd van sultans en sprookjes. In het museum vindt hij een fles. Als hij het stof eraf veegt, komt er een djinn uit die niet alleen wensen uit doet komen, maar ook moppen tapt. Plussen en minnen voor de vormgeving; de net niet vierkante vorm geeft een erg brede bladspiegel en dat leest niet prettig. Prachtig zijn de op Arabisch schrift gebaseerde beginkapitalen. De individuele illustraties zijn van topkwaliteit, maar doordat Aladdin, djinn en prinses er elk hoofdstuk anders uitzien, gaat het verhaal niet leven. Net als bij
De schelmenstreken van Reinaert de Vos van Koos Meinderts had het me grappig geleken, als het dan zo nodig een collectief proces moet zijn, ook eens keer
schrijvers af te wisselen. 8+
