De terugkeer der klassiekers: Barbapapa

Ik zie het als een teken des tijds dat zo veel klassiekers terugkomen. Je kunt natuurlijk gelijk weer een boom opzetten over uitgevers die zich te weinig inzetten voor nieuw talent (hard werken) en liever vertalingen uitgeven en klassiekers uit de oude doos halen (zo gepiept). Maar kennelijk is er een markt voor. Die kinderen van de jaren zeventig, zoals ik, zitten nu met de kleintjes thuis. Mijn dochter trok deze Barbapapa zo uit mijn boodschappentas vol recensie-exemplaren en wil er geen afstand meer van doen. Dat is vaak ook wel de kracht van de naoorlogse klassiekers: de auteurs waren meer met kinderen bezig dan met zichzelf. Dat wil overigens niet zeggen dat hun werk de toets der kritiek altijd kan doorstaan. De verhaaltje blijken, als dochterlief er eindelijk even niet naar omkijkt, wel erg oubollig en moralistisch. Maar het principe van de blubberwezentjes die zich in alles kunnen veranderen wat ze maar willen blijft natuurlijk geweldig. De naam komt trouwens van het Franse barbe à papa, wat zoiets als suikerspin schijnt te betekenen.