Het ultieme bewijs dat Harry Potter vooral een succes was bij volwassenen is dat niemand mij ooit eens vraagt wat ik van Geronimo Stilton vindt. Nou is dat niet onterecht, Geronimo Stilton heeft de diepgang van een plak fabriekskaas. Van enig plezier bij het maken ervan is niets te merken. Zelfs dat de boeken populair zouden zijn bij kinderen laat zich lastig bewijzen: niemand heeft het erover. Het bedrijf Stilton is, als we de website mogen geloven, vooral een winkel. 99% marketing, 1% inhoud. Waar een blad als Donald Duck veel tijd steekt in lezerscontact door brieven af te drukken, houdt de wakkere muis meer van eenrichtingsverkeer. Daardoor weten we dus, behalve vermoedelijk hoge verkoopcijfers, feitelijk niets. Dat vind ik altijd een beetje verdacht. Mijn aandacht was ineens getrokken toen ik zag dat Stilton ook de klassiekers ging hervertellen. Nu met met 20% meer inhoud! Slim, kost niets, je hoeft ze alleen maar over te schrijven, die klassiekers. De boeken zijn ook ineens drie keer zo dik. Hoewel ik altijd wel sympathie heb voor nieuwe Homerus-vertalingen, roept deze vooral schouderophalen op. Ik vrees dat het vermoedelijke publiek van achtjarige Nickelodeon-meisjes hetzelfde zullen doen. Zelf lees ik toch liever de écht grappige versie die Donald Duck er in betere tijden van gemaakt zou hebben. Het meest tragisch is nog wel dat de onbekende Italiaanse tekstschrijfsters noch de Nederlandse vertaalster op het idee zijn gekomen om het boek Odysmuis te noemen.
maandag 26 april 2010
Geronimo Stilton: De avonturen van Odysseus
Het ultieme bewijs dat Harry Potter vooral een succes was bij volwassenen is dat niemand mij ooit eens vraagt wat ik van Geronimo Stilton vindt. Nou is dat niet onterecht, Geronimo Stilton heeft de diepgang van een plak fabriekskaas. Van enig plezier bij het maken ervan is niets te merken. Zelfs dat de boeken populair zouden zijn bij kinderen laat zich lastig bewijzen: niemand heeft het erover. Het bedrijf Stilton is, als we de website mogen geloven, vooral een winkel. 99% marketing, 1% inhoud. Waar een blad als Donald Duck veel tijd steekt in lezerscontact door brieven af te drukken, houdt de wakkere muis meer van eenrichtingsverkeer. Daardoor weten we dus, behalve vermoedelijk hoge verkoopcijfers, feitelijk niets. Dat vind ik altijd een beetje verdacht. Mijn aandacht was ineens getrokken toen ik zag dat Stilton ook de klassiekers ging hervertellen. Nu met met 20% meer inhoud! Slim, kost niets, je hoeft ze alleen maar over te schrijven, die klassiekers. De boeken zijn ook ineens drie keer zo dik. Hoewel ik altijd wel sympathie heb voor nieuwe Homerus-vertalingen, roept deze vooral schouderophalen op. Ik vrees dat het vermoedelijke publiek van achtjarige Nickelodeon-meisjes hetzelfde zullen doen. Zelf lees ik toch liever de écht grappige versie die Donald Duck er in betere tijden van gemaakt zou hebben. Het meest tragisch is nog wel dat de onbekende Italiaanse tekstschrijfsters noch de Nederlandse vertaalster op het idee zijn gekomen om het boek Odysmuis te noemen.
