Het opstellen van mijn top tien is altijd een moment van harde zelfreflectie. Waar sta ik nog steeds achter en wat heb ik dit jaar verkeerd gedaan? Tijd is een onderschatte factor bij het recenseren. Niet zelden denk ik aan het eind van het jaar: dat boek besprak ik negatief, maar het is wél blijven hangen. Of ik besprak een boek heel positief, maar ik heb er maanden later totaal geen gevoel meer bij. Daarom ben ik ook zo wantrouwig als recensenten een boek 'nu al klassiek' noemen. Dat weet je pas na jaren! Recenseren op technische kenmerken kan heel goed snel, maar een gevoel dat een boek geeft, kan veranderen. In positieve, maar ook in negatieve zin. Het lastigst is sterren geven. Ik vind toch dat vijf sterren betekent: kopen dat boek. Maar dat ik heel enthousiast ben over een titel, wil niet zeggen dat ook iedereen het moet kopen. Dat ging dit jaar mis met Tiffany Dop van de door mij zeer gewaardeerde auteur Tjibbe Veldkamp. Stilistisch hoogstandje, zeer orgineel en lekker confronterend. Achterbuurtmeisje van 13 probeert zwanger te worden en gaat daar schokkend voortvarend mee aan de slag. Ik vond het met name interessant omdat het zo deed denken aan Zazie dans le métro (1959) van Raymond Queneau waar ik een gevoelig plekje voor heb. Maar zitten kinderen daarop te wachten? Ik denk het niet. Ik preludeerde al op mijn twijfels in mijn recensie. Die twijfels zijn gebleven en gegroeid. Daarom staat dit boek ondanks de sterren niet in lijstje met beste boeken van 2009. Maar het blijft een interessant boek. Als curiosum.
woensdag 2 december 2009
De misser van 2009
Het opstellen van mijn top tien is altijd een moment van harde zelfreflectie. Waar sta ik nog steeds achter en wat heb ik dit jaar verkeerd gedaan? Tijd is een onderschatte factor bij het recenseren. Niet zelden denk ik aan het eind van het jaar: dat boek besprak ik negatief, maar het is wél blijven hangen. Of ik besprak een boek heel positief, maar ik heb er maanden later totaal geen gevoel meer bij. Daarom ben ik ook zo wantrouwig als recensenten een boek 'nu al klassiek' noemen. Dat weet je pas na jaren! Recenseren op technische kenmerken kan heel goed snel, maar een gevoel dat een boek geeft, kan veranderen. In positieve, maar ook in negatieve zin. Het lastigst is sterren geven. Ik vind toch dat vijf sterren betekent: kopen dat boek. Maar dat ik heel enthousiast ben over een titel, wil niet zeggen dat ook iedereen het moet kopen. Dat ging dit jaar mis met Tiffany Dop van de door mij zeer gewaardeerde auteur Tjibbe Veldkamp. Stilistisch hoogstandje, zeer orgineel en lekker confronterend. Achterbuurtmeisje van 13 probeert zwanger te worden en gaat daar schokkend voortvarend mee aan de slag. Ik vond het met name interessant omdat het zo deed denken aan Zazie dans le métro (1959) van Raymond Queneau waar ik een gevoelig plekje voor heb. Maar zitten kinderen daarop te wachten? Ik denk het niet. Ik preludeerde al op mijn twijfels in mijn recensie. Die twijfels zijn gebleven en gegroeid. Daarom staat dit boek ondanks de sterren niet in lijstje met beste boeken van 2009. Maar het blijft een interessant boek. Als curiosum.
