In bed met Floortje Zwigtman

Toen ik met dit werk begon voelde ik me nog wel eens vereerd als een uitgeverijmeisje me een drukproef aanbood om 'er op tijd bij te zijn'. Ik geloof dat sommige van die meisjes dat trouwens ook echt vinden, dat je dan vereerd moet zijn. Maar je komt er als recensent al gauw achter: drukproeven lezen is vervelend. Ze houden niet prettig vast en je hebt toch niet echt de juiste indruk van het boek. Eén ongelukje, en dat heb je nogal snel met zo'n pak, en je mag alle bladzijden weer op de goede volgorde leggen. In bed en in bad is al helemaal een onmogelijke opgave, gelukkig heb ik geen bad. En als je vervolgens gaat recenseren, moet je ook nog de citaten naast de definitieve druk leggen en ook alle fouten die je geteld hebt want wie weet zagen zij ze ook. En als klap op de vuurpijl wordt het boek voor onbepaalde tijd uitgesteld. Kortom, ik doe dat niet meer. Behalve bij hoge uitzondering en zo'n uitzondering is Floortje Zwigtman. Op 9 februari verschijnt het - in elk geval door mij - langverwachte laatste deel van de trilogie Een groene bloem. Van die boeken waarvan ik nog precies weet waar ik ze las. Eén ervan in bad, in Gent, in een hotel, het hele pak. En de een pond zware stapel die ik net uit mijn postbus viste, ligt nu klaar op bed. Dat gaat mijn vriendin niet leuk vinden, maar dat heb ik voor Floortje over. En ik voel me zelfs nog een beetje vereerd ook.