Ze vragen me in de Kinderboekwinkel van Lia Reedijk wel eens: waarom bespreek je die waanzinnig populaire reeks Twilight nu nooit? Ik haal dan altijd een beetje mijn schouders op maar ik denk er zeker wel over na. Maar in dit geval kom ik er niet goed uit. Natuurlijk, omdat ik na Harry Potter wel even klaar was met series. En laten we wel wezen: dit zijn van die boeken waar je bij de als een aanbeveling bedoelde flaptekst al in slaap valt. En dan hebben we het gebrek aan originaliteit al niet eens genoemd. Het hele concept relatie-met-een-vampier is al lang en breed uitgediept door Buffy the Vampire Slayer, een serie uit de jaren negentig die ik indertijd graag volgde. Vanwege het grappige, daardoor nauwelijks spannende verhaal, de toen nog ongebruikelijke gierende gitaartune aan het eind en natuurlijk vooral de lekkere studentes die monsters in de pan hakten. Dus nee, mijn hart ging niet sneller kloppen van Twilight. En dat schrijf ik natuurlijk graag op in de krant, maar dan moet er wel een leuke invalshoek zijn en die had ik niet. Tot vandaag, toen ik de column van Frans de Waal in Psychologie Magazine las. De bioloog, niet zo leuk als Midas Dekkers maar als alle biologen altijd wel in voor een interessante kijk op de mens, stelt vast dat Twilight vooral uitblinkt in seksloosheid. Dat is het! Ik denk terug aan de schuchtere meisjes die ik in de boekwinkel met zo'n robuuste pil op de arm naar de kassa zag lopen en ik denk: inderdaad! Dát zit me er niet lekker aan. Je bent achttien en je wilt wat. Oh, nee, toch nog maar even niet. Gauw naar de Kinderboekwinkel voor een nieuwe portie romantiek-die-nergens-heengaat, met een eigentijds gothic sausje. Je gaat er bijna van terugverlangen naar die bronstige Potter met zijn ruige litteken en zijn geile brilletje.
maandag 25 januari 2010
Twilight is seksloos
Ze vragen me in de Kinderboekwinkel van Lia Reedijk wel eens: waarom bespreek je die waanzinnig populaire reeks Twilight nu nooit? Ik haal dan altijd een beetje mijn schouders op maar ik denk er zeker wel over na. Maar in dit geval kom ik er niet goed uit. Natuurlijk, omdat ik na Harry Potter wel even klaar was met series. En laten we wel wezen: dit zijn van die boeken waar je bij de als een aanbeveling bedoelde flaptekst al in slaap valt. En dan hebben we het gebrek aan originaliteit al niet eens genoemd. Het hele concept relatie-met-een-vampier is al lang en breed uitgediept door Buffy the Vampire Slayer, een serie uit de jaren negentig die ik indertijd graag volgde. Vanwege het grappige, daardoor nauwelijks spannende verhaal, de toen nog ongebruikelijke gierende gitaartune aan het eind en natuurlijk vooral de lekkere studentes die monsters in de pan hakten. Dus nee, mijn hart ging niet sneller kloppen van Twilight. En dat schrijf ik natuurlijk graag op in de krant, maar dan moet er wel een leuke invalshoek zijn en die had ik niet. Tot vandaag, toen ik de column van Frans de Waal in Psychologie Magazine las. De bioloog, niet zo leuk als Midas Dekkers maar als alle biologen altijd wel in voor een interessante kijk op de mens, stelt vast dat Twilight vooral uitblinkt in seksloosheid. Dat is het! Ik denk terug aan de schuchtere meisjes die ik in de boekwinkel met zo'n robuuste pil op de arm naar de kassa zag lopen en ik denk: inderdaad! Dát zit me er niet lekker aan. Je bent achttien en je wilt wat. Oh, nee, toch nog maar even niet. Gauw naar de Kinderboekwinkel voor een nieuwe portie romantiek-die-nergens-heengaat, met een eigentijds gothic sausje. Je gaat er bijna van terugverlangen naar die bronstige Potter met zijn ruige litteken en zijn geile brilletje.
