Sneeuwwitjes prins pleegt overspel

Je moet er maar opkomen. Als kind maakten we er wel eens grapjes over. "En ze leefden nog lang en gelukkig... met een dikke pens en zes kinderen!" En een pornoversie met zeven hitsige dwergen bestaat natuurlijk ook allang. Henri van Daele ging wat verder dan parodie en pastiche en ontwierp een hele wereld voor Sneeuwwitje, twintig jaar na de reddende kus. Sneeuwwitje is een ongelukkige moeder, die problemen heeft met haar jongste zoon en haar prins is overspelig. We hebben natuurlijk al Assepoes, Zwart als inkt en De roos en het zwijn, maar daarin blijft het toch bij spectaculair hervertellen en wordt er ingekleurd in plaats van bijverzonnen. Of je zin in hebt in zoiets is een tweede, maar een keer wat anders is het wel. Samenvatten is nooit goed voor dit soort boeken. Wie leest dat Sneeuwwitje gegevens over haar stiefmoeder kan downloaden via de magische spiegel, haakt af. Het is vooral vanwege de naam van Henri van Daele - die liever geen jeugdauteur wordt genoemd - dat Sneeuwwitje 20 jaar later nog op mijn bureau ligt te smeken om gelezen te worden. En omdat het in Nederland door niemand werd besproken, wat toch jammer is.