Met Spiegeljongen heeft Floortje Zwigtman - die ik in 2007 'maar' vier sterren gaf omdat ik vond dat ze van haar zo sterk begonnen trilogie een soap aan het maken was - zich gerevancheerd. En bewezen dat zij als jeugdromancier op eenzame hoogten staat. Ik vergeleek haar wel eens met Aidan Chambers en Melvin Burgess. Nederlandstalige gelijken heeft ze eigenlijk niet; waarbij gezegd moet worden dat er maar erg weinig mensen schrijven voor vijftien jaar en ouder. Haar kwaliteit zit niet in haar stijl, die adequaat en op zijn best lekker cynisch is, maar in de inhoud. De belangrijkste makke van jeugdauteurs blijft dat ze voor de jeugd schrijven en daarmee zelden of nooit datgene wat zij denken dat jongeren zouden moeten weten of denken overstijgen. Zwigtman doet dat wel. En daarmee overtreft ze, vind ik, de grote Aidan Chambers, die naar mijn smaakt te veel blijft hangen in opvoedkundig estheticisme. Wat thematiek betreft vind ik dat ze Melvin Burgess voorbij is, die vooral schokt om te schokken. En bij zijn lezers een morele afweging af te forceren. Floortje Zwigtman ontsnapt ook niet aan dwingen tot nadenken, maar komt daarbij stukken verder dan de (volstrekt logische) constatering dat discriminatie van homo's erg is. Spiegeljongen verontrust in zijn bijna nihilistische noodlottigheid en lijkt in de eerste plaats een brandende aanval op kleinburgerlijkheid in al zijn facetten. Een feest om te lezen. En, ik zeg het nog maar een keer, zonde dat ze door zichzelf als jeugdauteur te afficheren nog steeds in de marge van de literatuur opereert. Ze kan en verdient meer.Mijn recensie lees je hier. Collega Bas Maliepaard van Trouw is het trouwens met me eens wat dat laatste betreft, zie zijn recensie.
