zaterdag 27 juli 2019

Weekgreep #1927

124. Rotraut Susanne Berner Goede reis Kareltje
Gelukkig blijven de sympathieke voorleesverhalen over konijnenkleuter Kareltje van Rotraut Susanne Berner gedrukt worden, nu bij een nieuwe uitgever met nieuwe vertalingen van de bekroonde dichter Bette Westera, die al vele malen heeft bewezen net zo te kunnen swingen als de originelen. Berner is vooral bekend van de fantastische De seizoenen, dat ik reken tot de beste prentenboekenseries van deze eeuw. 3+

125. Reinhilde Van Driel De jongen van de glasfabriek
Wat stug geschreven verhaal van schrijfster en actrice Reinhilde Van Driel, met interessante inhoud. Boris woont bij zijn oma en loopt elke dag een half uur naar school. Hij loopt op met Oscar, die bij de glasfabriek werkt. Die glasfabriek is alleen al honderd jaar gesloten. Het opvallende en aantrekkelijke omslag is van Martijn van der Linden. Er komt, in elk geval in Vlaanderen, ook een voorstelling van. 11+

126. Yvonne Jagtenberg Max van Mars en de planeet l.e.u.k.
Ik ben een enorme fan van de uitbundige, vrolijke en lekker grillige prentenboeken van de tegendraadse Yvonne Jagtenberg. Ik mis die uitbundigheid een beetje in het zwart-witte binnenwerk van de minstens even grappige schoolavonturen van Max van Mars, waarvan net het tweede deel uit is. Max komt van Mars en dat maakt zijn dagelijks leven, naar school gaan en dealen met de twee hardwerkende mensen-ouders waar hij bij woont wel eens ingewikkeld. Voor Loser-fans die een slagje slimmer en buitenissiger willen. 8+

127. Anna Woltz en Inge en Dieter Schubert Naar de wolven
'Ik heb iets voor jullie', riep Fabeltje, zo hard als hij kon. 'Een nieuw speeltje...' 'Voor ons?' vroegen de wolven. 'Wat aardig! Piept het als je erin bijt?' Fabeltje is de gezinshond die op een dag geconfronteerd wordt met een nieuw speeltje. Die wel in huis mag poepen en op de bank zitten. Dat gaat zomaar niet. Fijn prentenboek van griffelwinnaar en kinderboekenweekgeschenkschrijver Anna Woltz, samen met de niet te stoppen oude rotten Inge en Dieter Schubert.4+

128. Chloé Perarnau Het orkest
Nieuwe titel van Boycott, uitgever van vertaalde boeken van interessante buitenlandse kunstenaars. Om in de gaten te houden dus. De Franse illustrator Chloé Perarnau laat de maestro van het orkest over heel de wereld op zoek gaan naar de orkestleden, zodat het geplande concert op gang kan gaan. Iedereen is op vakantie en stuurt kaartjes met hints. Zoekplaten met een verhaal. Vertaald door Lidewij van den Berg. 6+

zaterdag 20 juli 2019

Weekgreep #1926

119. Ryan T. Higgins Wij eten hier geen klasgenootjes
Tirza Rex kan er op haar eerste schooldagen maar niet aan wennen dat ze kinderen niet op mag eten. Niemand wil vriendjes met haar worden. Hoe zou dat nu komen? Idee geestig, uitvoering wel erg plastic. 4+


120. Sharon M. Draper In mijn hoofd
Verteller zonder stem. Intrigerend uitgangspunt voor een jongerenroman. Melody is de slimste van de school, maar niemand weet het, want ze kan niet praten. Mooi omslag. Jammer van het priegelige binnenwerk, met uitstraling van dundrukbijbel. 15+




121. Bill Doyle Ontsnap uit dit boek - Titanic
De lezer van dit boek kiest een van de drie personages (passagier, personeel, verstekeling) en moet allerlei opdrachten doen om uit de zinkende Titanic te ontsnappen. Tekenen, vouwen, scheuren, kiezen. Afhankelijk van de rol die je kiest wordt het moeilijker. Al doende leer je van alles over het verhaal van de Titanic. Sterk concept, goed uitgevoerd. Het ultieme vakantie-doeboek. 9+

Cornelia Funke Pan's Labyrinth
De ellenlange, namaak-klassieke gebeitelde zinnen van Cornelia Funke hebben geen ritme en de eindeloze herhaling van sprookjesthema's doet haar boeken voelen als de maaltijd van gisteren, opgepiept in een magnetron. Geen doorkomen aan, wie haar ook vertaalt. Ook nu weer, in dit boek bij de film. 10+



Frank J. Sulloway Darwin en zijn beren
Charmant maar wel wat knullig kinderboek met een nog niet eerder verteld maar echt gebeurd verhaal over Charles Darwin, die de evolutietheorie misschien wel van een stel gezellige beren heeft geleerd. 10+

maandag 8 juli 2019

Weekgreep #1925

114. Chris Haughton Komt goed, kleine krab
Met het even oersimpele als geestige Mama kwijt! was Chris Haughton in een klap een gevestigde naam. Prentenboeken voor de allerkleinsten waren zelden zó compleet. Direct herkenbaar zonder commercieel te worden, een volstrekt eigen stijl zonder aan toegankelijkheid in te boeten, lief maar niet zoet, grappig maar niet over de hoofden van kinderen heen. In jaren daarna verschenen de al even geslaagde opvolgers Stoute hond!, Sssst! We hebben een plan en Welterusten allemaal. Toch moeten we een nieuwe Chris Haughton niet normaal gaan vinden. Gelukkig doet hij er wel een jaar of twee over om een nieuwe te verzinnen en zo blijft het feest. Kleine Krab gaat voor het eerst naar zee, gaaf in dwarsdoorsnede van rotsen en water geïllustreerd met indrukwekkende schuimkoppen die steeds hoger worden. Kleine Krab wil niets weten van de zee. Maar als hij er eenmaal is, wil hij natuurlijk niet terug naar huis. De gemiddelde peuterdag in een notendop. 3+

115. Ruth Verstraeten en Eva Mouton De kindervleesfabriek
De Vlamingen hebben een lange traditie en een reputatie hoog te houden in ontoegankelijke prentenboeken: onprettig formaat, deprimerend kleurgebruik, veel te veel tekst in een veel te kleine letter. Op het oog voldoet dit prentenboek met veelbelovende titel aan die kenmerken, maar met een beetje geduld valt een en ander wel mee. Ruth Verstraeten rijmt pittig en geestig in de stijl van de Gruwelijke rijmen van Roald Dahl en Groene eieren met ham en ander werk van Dr. Seuss. 'Alles wat mijn mama maakt, smaakt én ruikt naar vuilnisbelt.' Vooral het begin, met een eindeloze, lekker gore omschrijving wat Korneel Carolus Kieskauw allemaal niet lust. Zijn moeder dreigt, heel pedagogisch, met de kindervleesfabriek. Het navolgende verhaal wordt op een gegeven moment wat langdradig. 5+

116. Brian Selznick en David Serlin Baby Aapje, privé-detective
Baby Aapje lost vanuit zijn morsige detectivebureau de ene na de andere zaak op. Vermiste juwelen. Verdwenen pizza. Het enige wat de hem weerhoudt, is dat het zo lastig is om zijn broek aan te trekken. De laatste zaak is van een moeder die haar baby kwijt is. Hilarisch. Brian Selznick heeft een paar graphic novels op zijn naam staan, waarin de combinatie tekst en tekeningen - hoe indrukwekkend ook - niet overtuigt. Hier wel. 4+

117. Rein van der Wiel Amir
Als gepensioneerd leraar Nederlands moet hij toch een hoop jongerenromans langs hebben zien komen. (En net als ik met enige weerzin young adult hebben horen noemen.) Daarom vind ik het jammer dat zijn eerste jongerenroman of roman over een jongere - zal wel weer gevoelig liggen bij Querido - zoveel rituelen die dat genre tot een genre maken nog maar eens afgaat. Amir moet van zijn school opschrijven wie hij is en wat hem bezighoudt. Daar heeft hij natuurlijk geen zin in. Maar krijgt er gaandeweg toch plezier in en levert toch maar even een stilistisch hoogstandje af. Niemand begrijpt hem, zijn moeder en haar vriend voorop. Hij gaat een werkstuk schrijven over Afganistan, het land waar zijn weggelopen vader vandaan komt. Ook wat vormgeving betreft laat het boek te wensen over. Maar het is onmiskenbaar goed geschreven mopperkunst. 14+

Matthew Quick De derde persoon
Een kruisbestuiving van J.D. Salinger en John Green is zijn werk wel eens benoemd. Da's wel erg complimenteus, veel meer Green dan Salinger om te beginnen en ik vind Green in zijn beste boeken beter. In De derde persoon vind ik het tempo, bij Green altijd lekker laag, te hoog. Het gegeven is ijzersterk, scholiere krijgt cultboek van leraar en raakt eraan verslingerd. De samenvatting van The Bubblegum Reaper van Nigel Booker alleen al is een feest om te lezen. Met hulp van haar leraar maakt ze ook nog kennis met de schrijver en ontwikkelt zich een bijzondere relatie. En dat allemaal in drie hoofdstukken. 14+

dinsdag 2 juli 2019

Weekgreep #1924

109. Selma Noort Eilandheimwee
Selma Noort viert haar veertigjarig schrijversjubileum onder mer met een heruitgave van Eilandheimwee uit 1992, indertijd goed voor een Zilveren Griffel. Mooi nieuw omslag van Martijn van der Linden. In korte, zangerige hoofdstukken lezen we van Raven en zijn twee zusjes, die hun geliefde eiland moeten verlaten maar gelukkig op het vasteland een juf krijgen die hun gemis begrijpt. 8+


110. Jan Jutte Tijger
Ontroerend verhaal over een oude dame die een eenzame tijger mee naar huis neemt uit het bos. Eerst is iedereen bang voor de tijger, die door het kleine, kwetsbare vrouwtje aan een wollen draadje wordt uitgelaten. Maar steeds meer mensen sluiten vriendschap met de tijger. Tot die ziek wordt en toch heimwee blijkt te hebben naar de jungle. Doet wat verhaallijn betreft sterk denken aan de klassieker der klassiekers: Babar. 5+

111. Joke van Leeuwen Hee daar mijn twee voeten
Gedichten die schreeuwen om voor te lezen en, deels, schreeuwend voor te lezen. Lief zijn de gedichten van Joke van Leeuwen zelden. Vaak nurks, narrig, tegendraads en altijd geestig. Van groeten aan je voeten tot aan iemand die maar door blijft zeuren over wat voor soort kleur blauw dan precies. Soms wordt het zelfs bijna ruzie, zoals in Nou kijk. Veel meer scheld- dan troetelwoorden in Zakkenwasser! 9+

112. Sarah Crossan Toffee
Je moet er van houden, romans die zijn opgemaakt met veel wit en enjambementen, als een gedicht. Ik vind het vaak een beetje valsspelen: meestal hebben zulke 'vrije verzen' geen duidelijk ritme en blijft het vaag wat de functie is van de vorm. Zeker als de schrijver nauwelijks bijzonder taalgebruik laat zien: het verhaal is realistisch, de dialogen zijn cursief geschreven in plaats van tussen aanhalingstekens. Wat is het dan meer dan tijdens het typen wat vaker een nieuwe regel beginnen en inspringen? Na vertalen, in dit geval door Sabine Mutsaers, is het helemaal de vraag of de opmaak er nog toe doet. Maar goed, het geeft wel een dromerig effect. Als dat de bedoeling was, dan is dat gelukt. Allison loopt weg van haar gewelddadige vader en maakt in een huis, waarvan zij dacht dat het verlaten was, kennis met Marla. Die noemt haar Toffee en lijkt haar te verwarren met een jeugdvriendin. Allison speelt het spelletje mee, ze weet niet beter. Sarah Crossan won voor EEN (2017) de niet meer bestaande Dioraphte Literatourprijs. Ik vond toen al wat ik nu ook vind: de opmaak als een gedicht overtuigt niet. Als je daar doorheen kunt kijken, leest Crossan wel lekker weg. De diepgang die ze bereikt, schuilt niet in de vorm, maar in de inhoud.

113. Evelien Feltzer Tien vragen aan mijn vader
Tweede van Evelien Feltzer (1975), die in 2017 debuteerde met Waterwatje. Lou heeft twee moeders en krijgt op haar twaalfde verjaardag een vader cadeau: surfer Duncan, die zelf niet zo nodig kinderen hoefde maar wel Roos en Dees mama wilde maken. Lou is maar al te blij dat ze snel het vliegtuig pakken naar Tarifa, waar Duncan een Spaanse sappenbar is begonnen; ze heeft namelijk iets geflikt waar ze liever even niet meer aan herinnerd wordt. Fris geschreven en uitgegeven. 10+